Wist je dat in Japan het 'go'-licht op verkeerssignalen niet altijd groen is, maar soms wel blauw in plaats daarvan? Ja, dat lees je goed.
Voor toeristen die van plan zijn om in Japan te gaan rijden, kan deze ongewone kleurenruil verwarrend zijn. Maar dit blauwe licht is niet zomaar toeval. Het is geworteld in de diepgewortelde taalkundige en culturele tradities van Japan.
In dit artikel leggen we alles uit wat je moet weten, inclusief:
Je zult vertrekken met een duidelijk begrip van de Japanse verkeerslichten. En we hopen dat je na het lezen van dit artikel met meer vertrouwen over de Japanse wegen zult navigeren. Laten we eens kijken hoe dit kleine verschil een veel groter cultureel verhaal weerspiegelt.
Overal ter wereld gebruiken verkeerslichten consequent drie hoofdkleuren: Rood, Geel en Groen.
Elke kleur wordt universeel herkend om specifieke instructies over te brengen:
Tot nu toe heb je niets geleerd.
Dit systeem is zo oud als het verkeerslicht zelf en de meeste landen houden zich eraan. Toch wisselen de verkeerslichten in Japan af en toe het groene licht in voor het blauwe. Dit ongewone feit trekt de aandacht van bezoekers van over de hele wereld.
Wat gebeurt hier?
De waarheid is niet dat Japan besloot om internationale normen te negeren. Maar dat het bij de implementatie van het systeem rekening hield met zijn geschiedenis en taal.
De culturele beslissing om blauw toe te voegen dateert eigenlijk al van voor veel van de wereldwijde verkeersnormen die nu in gebruik zijn. Laat me je dit korte verhaal vertellen.
De echte reden ligt in een historische taalkundige kronkel in de Japanse taal.
Historische kleurencategorieën in Japan
Oud-Japans categoriseerde kleuren anders dan Westerse talen. In plaats van het spectrum op te delen in de brede waaier van kleuren die andere culturen erkennen, hadden Japanners een eenvoudiger systeem. Ze verwezen voornamelijk naar kleuren met behulp van vier basistermen: kuro (zwart), shiro (wit), ook bekend als (rood), en ao (blauw).
Eeuwenlang was er geen apart woord voor de kleur groen zoals we die nu kennen. Vandaar dat de term "ao" (青), die in het Engels wordt vertaald als "blauw", van oudsher betrekking had op zowel wat wij groene als blauwe tinten noemen.
Dit betekende dat wat andere culturen groen zouden hebben genoemd, in het eeuwenoude Japan werd gezien als onderdeel van de "blauwe" familie. Het Japanse woord voor fris groen gebladerte is bijvoorbeeld aobawat letterlijk "blauwe bladeren" betekent. Op dezelfde manier, aona verwezen naar bladgroenten zoals spinazie. Groene appels worden aoringo (青りんご), en groene verkeerslichten zijn gewoon ao shingō (青信号).
Deze situatie lijkt misschien ongebruikelijk, maar is eigenlijk heel gewoon in verschillende talen. De kleur "oranje" werd bijvoorbeeld pas in de 16e eeuw in het Frans, Nederlands en Engels erkend als verschillend van rood, en pas in de 18e eeuw in het Duits.
Dit is de reden waarom Engelsen "Redhead" zeggen om iemand met oranje getint haar te beschrijven. Een ander interessant voorbeeld komt voor in het Frans, Duits en Nederlands. Het Europese roodborstje, dat beroemd is om zijn oranje vacht, wordt in het Frans "Rouge-gorge" genoemd, in het Duits "Rotkehlchen" en in het Nederlands "Roodborstje". Al deze uitdrukkingen kunnen min of meer vertaald worden als "Rode borst".
Maar laten we teruggaan naar ons Japanse taalprobleem en hoe dat in de afgelopen eeuwen is opgelost.
In de loop der tijd ontwikkelde de Japanse taal en cultuur zich. Het woord midori (緑), dat tegenwoordig uitsluitend groen betekent, ontstond als kleurenterm tot de groeiende blootstelling van Japan aan westerse culturen. Deze stap werd gezet in de 19e eeuw toen Japan handel begon te drijven met het Westen en elk aspect van hun samenleving begon te moderniseren.
De overgang verliep echter niet snel of volledig. Zelfs met midori om groen te definiëren, ao een speciale plaats in de taal en cultuur. Dit is vooral merkbaar bij institutioneel gebruik zoals in de verkeerssignalen die we nu bespreken.
Toen Japan in 1930 zijn eerste verkeerslichten installeerde, hielden ze zich aan de toen gangbare wereldwijde standaard. Rood voor stop. Geel voor voorzichtigheid. En groen voor gaan.
Maar hier wordt het interessant.
Omdat de kleur groen niet zo duidelijk was in het Japanse kleurensysteem, werd het "go"-licht geïnterpreteerd door de historische lens van ao. Dus, als je hieraan denkt blauw stoplicht in JapanWat je eigenlijk ziet, is een echo van hoe de Japanse taal en cultuur blauw en groen al heel lang met elkaar vermengen.
Maar daar eindigt het verhaal niet.
Snel vooruit in 1973. In de afgelopen decennia hebben verschillende verdragen en overeenkomsten verwachtingen gesteld voor uniformiteit in verkeersborden en -signalen. De bekendste is het Verdrag van Wenen inzake het wegverkeer, geschreven in 1968. Het stelt uniforme regels en beste praktijken vast voor veel aspecten van verkeersveiligheid, waaronder verkeerslichten.
Toch is er een twist.
Japan heeft de Conventie van Wenen niet ondertekend en is dus niet gebonden aan de regels voor verkeerssignalen. Toch volgt Japan vrijwillig veel van de richtlijnen van de conventie. Dit is inclusief het gebruik van rood, geel en groen in verkeerslichten. Ten minste technisch spreken.
Op dat moment stond de Japanse regering voor een unieke situatie. Hoe konden ze de internationale verkeersnormen volgen met behoud van de culturele interpretatie van ao?
De oplossing was zowel praktisch als cultureel belangrijk. Japan verordonneerde dat zijn groene signaal het blauwst mogelijke tint groen. Dit betekende dat, hoewel het licht voldeed aan de regel voor een groen "go" signaal, het toch aansloot bij de culturele affiniteit voor blauw.
Dus wat er in jouw ogen blauw uitziet op een Japans kruispunt, is volgens de wettelijke normen een legale tint groen.
De Japanse verkeersregels zijn ontworpen om in de meeste praktische opzichten te voldoen aan de internationale veiligheidsnormen.
Het feit dat Japan het Verdrag van Wenen niet formeel heeft ondertekend, heeft echter nog andere gevolgen.
Het heeft bijvoorbeeld invloed op het gebruik van internationale rijbewijzen (IDP). Landen die het Verdrag van Wenen hebben ondertekend, zoals Frankrijk, Duitsland, België, Zwitserland en Monaco, geven IDP's af aan hun inwoners. Deze vergunningen zijn echter niet geldig in Japan.
Hoe kunnen bestuurders uit deze landen legaal rijden in Japan?
Als je een toerist bent uit een van deze ondertekenende landen, heeft Japan een andere procedure voor je. In plaats van een IDP moet je een gecertificeerde vertaling van je rijbewijs overleggen. Lokale diensten zoals Nippon Driver bieden eenvoudige toegang tot deze vertalingen. Deze service zorgt ervoor dat je tijdens je roadtrip in Japan de Japanse wetten naleeft.
Deze eis van de overheid lijkt misschien een extra stap. Nippon Driver maakt het echter eenvoudig en zorgt ervoor dat toeristen zoals jij legaal en veilig kunnen rijden in Japan.
Laten we teruggaan naar de Japanse stoplichten! Want er valt meer te zeggen.
Deze mix van historische terminologie en moderne normen laat zien hoe Japan de traditie in ere houdt in een snel veranderende wereld. De blauw stoplicht in Japan belichaamt eeuwen taalkundige geschiedenis. Dit is een voorbeeld van hoe taal de manier waarop we de wereld zien vormt.
Voor toeristen is het zien van deze blauwgekleurde verkeerslichten zowel vermakelijk als leerzaam. Het herinnert ons eraan dat de openbare systemen in Japan, net als overal elders, gevormd zijn door culturele elementen uit het verleden en het heden.
Rijden door Japan biedt ongelooflijke uitzichten op het natuurlijke landschap. Het geeft ook een glimp van een samenleving die het oude met het nieuwe vermengt. Zelfs in iets alledaags als een stoplicht.
Andere landen hebben ook kleine afwijkingen van de internationale norm in verkeerslichten. In delen van Canada hebben verkeerslichten voor het openbaar vervoer een andere vorm. In Mexico worden knipperlichten vaker gebruikt voor waarschuwingen.
Deze wereldwijde verschillen laten zien hoe regionale identiteit van invloed kan zijn op alledaagse dingen zoals autorijden. Als toeristen in Japan zich bewust zijn van deze verschillen, zoals het blauwgroene licht en de noodzaak van een gecertificeerde vertaling van het rijbewijs in plaats van een internationaal rijbewijs, maakt dat het reizen soepeler.
Hoewel de kleuren van Japanse verkeerslichten anders lijken, volgen ze nog steeds de internationale normen. Zoals eerder gezegd. Maar hoe wordt dat mogelijk gemaakt?
Het antwoord komt neer op een combinatie van factoren. Deze omvatten wetenschappelijke vooruitgang, beslissingen van de overheid en culturele aanpassing. Japanse verkeerslichten blauwer dan wat de meeste westerse bestuurders gewend zijn, zijn het resultaat van nauwkeurige technologische kalibraties.
Oorspronkelijk gebruikten verkeerslichten over de hele wereld gloeilampen of halogeenlampen. Deze technologieën lieten niet veel ruimte voor subtiele kleuraanpassingen.
Maar in de afgelopen decennia is Japan overgestapt op LED-technologie voor de meeste verkeerslichten. LED's staan bekend om hun precisie in kleurregeling.
Met behulp van deze technologie kunnen Japanse ingenieurs de tint van het groen aanpassen. Ze stellen het in op de meest blauwgetinte variant die nog steeds binnen de acceptabele golflengte voor "go"-signalen valt. De typische groen go light emitting diodes in Japan zijn zo afgesteld dat ze tussen 490 en 500 nanometer van het golflengtespectrum vallen. Deze instelling geeft een blauwgroene tint.
Interessant genoeg wordt wat je als blauw waarneemt ook beïnvloed door de menselijke biologie en hoe onze ogen het kleurenspectrum verwerken.
De kegeltjes in onze ogen die groene en blauwe golflengtes verwerken zijn niet zo duidelijk als voor andere kleuren. Dus een groene kleur met een lichte blauwe tint kan voor sommige mensen echt blauw lijken. Maar dit hangt af van hoe gevoelig de kijker is voor bepaalde golflengtes.
Deze kleurwaarneming, gecombineerd met de inspanningen van Japan om aan culturele voorkeuren te voldoen, zorgt ervoor dat de lichten uniek lijken. Toeristen die uit landen komen waar het go-licht duidelijk groen is, zijn vooral het slachtoffer van dit gevoel.
Het gebruik van licht blauwgetinte groene verkeerslichten in Japan is meer dan alleen een gril in de infrastructuur van een land. Het is een weerspiegeling van de diepe band tussen technologie en cultuur. Door gebruik te maken van nieuwere LED-technologie zijn ingenieurs in staat geweest om de lijnen effectief te vervagen. Hiermee bedoelen we zowel tussen groen en blauw als tussen traditie en moderniteit.
Dit is een goed voorbeeld van hoe het aanpassen van wereldwijde standaarden niet betekent dat je cultureel erfgoed moet negeren. In Japan helpt de technologie achter verkeerslichten een lange geschiedenis te bewaren van hoe de kleur ao geëvolueerd. En als toerist die door Japan rijdt, kan het herkennen van deze wetenschappelijk-culturele evenwichtsoefening je helpen om de fusie van innovatie en traditie, die Japan zo uniek maakt, te waarderen.
Als je van plan bent een reis naar Japan te maken en je wilt je verdiepen in de Japanse rijcultuur, doe dan zeker onderzoek naar onderwerpen zoals de vereisten voor het vertalen van rijbewijzen. Misschien wil je deze informatie ook delen met andere reizigers. Op de hoogte blijven is essentieel om van je reis te kunnen genieten.
Dus als je de volgende keer een blauw licht ziet op een Japanse straat, raak dan niet in de war. Voel je in plaats daarvan geïntrigeerd en gesterkt door de rijke geschiedenis achter dit kleine maar betekenisvolle onderdeel van de Japanse wegen!